HARDCORE MATURE ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ

Δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα αυτή την εποχή που μπορεί να ευχαριστηθεί κανείς.

Από τις λίγες ευκαιρίες που έχεις για να δεις κανένα άνθρωπο είναι να στείλεις ένα 2 και να πας μέχρι το σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας. Πάντα μου άρεσε το σούπερ μάρκετ, δεν είναι ότι το βαριόμουν παλιότερα και τώρα έχει γίνει ο παιδότοπος διαφυγής των ενηλίκων από το σπίτι. Διάδρομοι με προϊόντα, χρώματα, μουσική, άνθρωποι, είναι γενικά ένα ζωντανό μέρος, χώρος κοινωνικής συνάθροισης.

Ας μη μιλήσω για τα τυχερά. Όλοι έχουμε συναντήσει ανά καιρούς αυτή τη μοναδική ύπαρξη που σαν νεράιδα κινείται ανάμεσα στους διαδρόμους, το άρωμα της μεθά τα υπόλοιπα ζόμπι που σέρνουν τα καρότσια τους και σε κάνει να αργείς να τελειώσεις τα ψώνια σου, απλά και μόνο για να τη χορτάσεις μέχρι να εξαφανιστεί προς τα ταμεία και να τη χάσεις για πάντα.

Παρασκευή απόγευμα λοιπόν... περιπλανώμενος με ένα καρότσι που θέλει ζυγοστάθμιση γιατί τραβάει λίγο προς τα δεξιά, βολταρω στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ. Έχω τελειώσει με τα τρόφιμα και παίρνω το ασανσέρ για τον πάνω όροφο που είναι τα καλλυντικά, χαρτικά και καθαριστικά. Με το που ανοίγει η πόρτα περνάει από μπροστά μου ένα πιτσιρίκι, ελαφρώς υπερκινητικό, κλασσικό κωλοπαιδάκι που τρέχει ανεξέλεγκτα και φωνάζει σα να βρίσκεται σε γήπεδο. Κόβει μια απότομη στροφή αριστερά στο διάδρομο με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρα. Καθώς παίρνει τη στροφή τετακέ, του πέφτει ένα αυτοκινητάκι χωρίς να πάρει χαμπάρι ο μικρός.

Πάω στη γωνία του διαδρόμου και το μαζεύω για να πάω να του το δώσω πίσω. Το πιάνω και καθώς σηκώνομαι, εκεί μπροστά στις μάσκες μαλλιών βλέπω ένα μικρό οικογενειακό στόλο. Ο πιτσιρικάς έχει ανέβει πάνω στις ρόδες από το καρότσι και κρατείται από το χερούλι, άλλο ένα πιτσιρίκι αγνώστου φύλου μέσα στο καρότσι θαμμένο μέσα σε κουτιά από κορν φλεικς και άλλα ψώνια, και δίπλα η μάνα τους.

Μετρίου αναστήματος γύρω στο 1.70, μαλλί μακρύ κοτσίδα, καστανοκόκκινο ακαζού, κολάν γυμναστηρίου, αυτό με τις σίτες για τα κουνούπια εξωτερικά των μοιρών και τοπάκι αθλητικό με τιράντα χιαστί. Από το σώμα την υπολόγισα για γύρω στα 40 με 45 το πολύ. Έτσι που κυκλοφορούν όλοι με μάσκα πλέον η ηλικία δε φαίνεται με τη μία τόσο εύκολα. Για άλλη μια φορά πάντως επιβεβαιώνεται ότι οι μανούλες άνετα βάζουν κάτω τις μικρούλες. Άλλος αέρας, αποπνέουν εμπειρία και έχουν κυριολεκτικά γαλόνια στους ώμους τους αφού σηκώνουν κάθε μέρα τόσα οικογενειακά βάρη. Ωστόσο καταφέρνουν και παραμένουν τόσο σέξυ και ελκυστικές, γεμίζουν τη φαντασία των πιτσιρικάδων που θα έδιναν τα πάντα για να πάνε με μια μεγαλύτερη, των συνομηλίκων που θα ήθελαν να είναι έτσι η γυναίκα τους και των μεγαλυτέρων που ονειρεύονται μια τέτοια ερωμένη.

Πλησιάζω προς το μέρος τους...
- Συγνώμη, έπεσε αυτό από τον μικρό λίγο πιο πίσω, μη το ψάχνει.
- Αααα, ευχαριστώ πολύ! Πες Τιμολέων στον κύριο ευχαριστώ, βρήκε το αυτοκινητάκι σου.
Τιμολέων...σκέφτομαι από μέσα μου, τι σκατά ονόματά πάνε και τα βαφτίζουν και μετά λένε ότι τους κάνουν bullying στο σχολείο.
- Δεν είναι αυτοκινητάκι! Είναι τρασφόρμε!
- Ναι αγάπη μου, ότι και να είναι πες ευχαριστώ στον κύριο.
- Εντάξει δεν είναι ανάγκη, έτσι είναι τα παιδιά, (απάντησα χαμογελώντας).

Είχε απίστευτες ματάρες. Ήθελα τόσο πολύ να βγάλει τη μάσκα της για να δω και τα χείλη της. Η φωνή της ήταν πολύ ωραία και μαλακή, καμιά σχέση με τις ψηλές συχνότητες της κλασσικής νευρωτικής νοικοκυράς. Χαιρέτισα και προχώρησα παρακάτω. Πριν φτάσω καλά καλά στο τέλος του διαδρόμου με προσπέρασε ένας κουστουμαρισμένος μπουνταλάς με φάτσα σαν μπουλντόγκ που φοράει τη μάσκα στο πηγούνι και με το τηλέφωνο στο χέρι μίλαγε στο hands free μάλλον για δουλειά.

Άκουσα και πάλι τη φωνή της να του λέει: "εδώ είμαστε Πέτρο!".

Εκείνος την προσπέρασε απορροφημένος στο τηλεφώνημα και συνέχισε να περπατάει χωρίς να πηγαίνει κάπου συγκεκριμένα, σαν αυτές τις σκούπες ρομπότ της Xiaomi που όταν βρουν εμπόδιο απλά αλλάζουν κατεύθυνση.

Σκέφτηκα από μέσα μου πόσο κρίμα τέτοια μουνάρα να είναι με τον Πέτρο το μπουλντόγκ. Εντάξει και ο Πέτρος ψυχή έχει δε λέω, απλά αυτό με τις μουνάρες που κυκλοφορούν το σκύλο βόλτα έχει αρχίσει να γίνεται συχνό φαινόμενο.

Απομακρύνθηκα και συνέχισα τα ψώνια. Γύρισα σπίτι, πέρασε η βδομάδα.

Την επόμενη Παρασκευή ξαναστέλνω 2 και πάλι σούπερ μάρκετ. Αφού ψώνισα και βγήκα από το μαγαζί να σου και πάλι η μουνάρα στο πάρκινγκ. Αυτή τη φορά μόνη της χωρίς το μπουλντόγκ και τους δορυφόρους. Δε γίνεται να χάσω την ευκαιρία και περνάω από μπροστά της μπας και με αναγνωρίσει. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένη μέσα στο πορτ μπαγκαζ και με την ταχύτητα που πήγαινα δε θα προλάβαινα να με δει. Κόβω λίγο το βήμα και κάνω και λίγο όπισθεν. Κλασσική γελοία εικόνα τύπου που θέλει να του συμβεί μια σύμπτωση. Με το που σηκώνεται και γυρνάει ξανά προς το καρότσι ξεκινάω για να περάσω σαν περήφανο παγόνι από δίπλα της. Γυρνάω την κοιτάω με κοιτάει και ευτυχώς με αναγνωρίζει.

- Γεια σας! Με θυμάστε; Είμαι η μαμά του Τιμολέοντα που βρήκατε το αυτοκινητάκι του.
(Πώς να μη σε θυμάμαι μωρη καύλα σκέφτηκα από μέσα μου).
- Γεια σας. Τιμολέων; Δε μου θυμίζει κάτι το όνομα. (είπα χαμογελαστός).
Τρομάρα μου ήθελα να το παίξω και δύσκολος.
- Την περασμένη Παρασκευή στον Πάνο όροφο ένα αγοράκι που του έπεσε το αυτοκινητάκι και το βρήκατε και μας το επιστρέψατε.
- Ααααα ναι. Το τρασφόρμε!
- Χαχαχα. Ναι μπράβο αυτό!
- Ναι σας θυμάμαι. Τι κάνει ο πιτσιρικάς; Δεν είναι σήμερα μαζί σας;
- Όχι σήμερα μόνη χαχα. Είναι με τον πατέρα τους αυτό το σαββατοκύριακο.
(Ώπα λέω. Μυρίζει συνεπιμέλεια).
- Ααα δεν είστε μαζί με τον κύριο που ήταν μαζί σας τις προάλλες;
- Όχι χωρισμένοι. Την περασμένη Παρασκευή απλά συναντηθήκαμε εδώ στο σούπερ μάρκετ για να πάρει τα παιδιά.
- Ω λυπάμαι (not!). Τα παιδιά πάντως τα είδα πολύ ευτυχισμένα, κάνετε πολύ καλή δουλειά και οι δυό σας.
- Ευχαριστώ. Χάρηκα πολύ, Στέλλα.
- Και εγώ χάρηκα. Άγγελος.

Κλασσική αμήχανη στιγμή που δεν ξέρεις εν καιρό πανδημίας αν πρέπει να δώσεις χέρι για χειραψία ή το σαχλό με τον αγκώνα που δε γουστάρει ούτε ο Κουτσούμπας του Κ.Κ.Ε. Τουλάχιστον για τους χαιρετισμούς με το άλλο φύλο θα έπρεπε να επιτρέπεται ένα μπασκετικό χαστουκάκι στον κώλο καθώς έτσι δεν μεταδίδονται μικρόβια.

Σταθήκαμε για λίγο αμήχανα κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και χαμογελώντας. Έκανε μπαμ ότι κανείς από τους δύο δεν ήθελε απλά να γυρίσει στις δουλειές του. Το καρότσι μου ήταν σα να έχει κολλήσει σε τσιμέντο και εκείνη στεκόταν μπροστά στο αυτοκίνητο να με κοιτάει με αυτές τις ματάρες τις σα να λέει από μέσα της "άντε ρε κότα, ζήτα τηλέφωνο". Από μέσα μου περνάνε εκατομμύρια ατάκες και πρέπει γρήγορα μια να διαλέξω για να πω. Για καφέ δεν μπορώ να της πω να πάμε γιατί η εστίαση είναι κλειστή. Γενικά οτιδήποτε σε έξοδο είναι εκτός καθώς όλα είναι κλειστά. Τελευταία στιγμή μου κόβει το μυαλό και της λέω:

- Βλέπω είστε πολύ αθλητική σε εμφάνιση. Ασχολείστε με κάποιο άθλημα;
- Λοιπόν Άγγελε για να συνεχίσουμε να μιλάμε πρέπει πρώτα να μου μιλάς στον ενικό.
- Ναι συγνώμη χαχα. Ασχολείσαι με αθλητισμό;
- Όχι ιδιαίτερα απλά γυμναστήριο αλλά τώρα που είναι όλα κλειστά απλά πάω για περπάτημα εδώ δίπλα στο άλσος. Εσύ;
- Ούτε εγώ ασχολούμαι αλλά για κανένα περίπατο πηγαίνω που και που. Έχει εδώ κοντά άλσος; Δε το ξέρω.
- Ναι δεν είναι ούτε 10 λεπτά με το αμάξι. Αν θες μπορούμε να κανονίσουμε να πάμε μαζί μια μέρα για να σου δείξω και που είναι.
- Ναι αμέ. Μισό να σου δώσω το τηλέφωνο μου.
- Λοιπόν Άγγελε εγώ θα πάω αυτή την Κυριακή. Αν θες μπορούμε να δώσουμε ραντεβού εδώ στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ και με ακολουθείς.
- Οκ Κυριακή λοιπόν. Τι ώρα να πούμε; Πρωί, απόγευμα;
- Απόγευμα καλύτερα.
- Οκ να πούμε κατά τις 6;
- Ναι μια χαρά.
- Οκ περιμένω μήνυμα. Χάρηκα και πάλι.
- Και εγώ, καλή συνέχεια.

Κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο γεμάτος χαρά και ελπίδα για αυτή τη νέα γνωριμία. Τα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα δεν έλεγαν να περάσουν με τίποτα. Σχεδόν μετραγα τις ώρες καθώς περνούσαν σαν κατάδικος που σβήνει εβδομάδες στον τοίχο του κελιού του.
Η Κυριακή έφτασε επιτέλους. Ξέθαψα από τη ντουλάπα ένα σορτσάκι προπολεμικό και ένα ζευγάρι αθλητικά σχεδόν αφόρετα, σαν καινούργια. Από πάνω φούτερ γιατί ακόμα είναι άνοιξη και τα απογεύματα λίγο τσουτσουρεύει που λέει και η γιαγιά μου.

Μετά το μεσημεράκι έπιασε μια συννεφιά που φαινόταν ότι πάει να χαλάσει ο καιρός. Μπήκα σε 3-4 site με προγνωστικά για να δω τι σκατά θα γίνει, με είχε πιάσει άγχος. Τόσο άγχος που πατώντας σε διάφορα site καταλήγεις να κατεβάσεις και βαρομετρικούς χάρτες σε PDF λες και ξέρεις να τους διαβάσεις.

6 παρά είκοσι σκάει μήνυμα στο κινητό. "ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΓΓΕΛΕ, ΞΕΚΙΝΑΩ ΤΩΡΑ. ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΚΙΝΓΚ."

Οκ λέω ωραία ισχύει. Απαντάω ότι ξεκινάω και εγώ και φεύγω βουρ για το σούπερ μάρκετ. Μετά από κανένα δεκάλεπτο φτάνω πρώτος. Παρκάρω και περιμένω μέσα στο αυτοκίνητο. Ανοίγω λίγο παράθυρο και μου έρχεται ένας δροσερός άνεμος που μυρίζει "θα γίνει της πουτάνας όπου να ναι". Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οι πρώτες σταγόνες σκάνε πάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και σε λιγότερο από ένα λεπτό έχει αρχίσει να βρέχει καρέκλες.
Μετά από 3 λεπτά μπαίνει στο πάρκινγκ και το δικό της αμάξι με φώτα ανοιχτά γιατί ρίχνει τόσο βρόχα που δεν έχει ούτε ορατότητα. Παρκάρει δίπλα μου και βγαίνει από το αμάξι τρέχοντας και μπαίνει στο δικό μου. Κρατάει τα κλειδιά στο χέρι, το κινητό της και ένα τσαντάκι μέσης. Κάθεται στο κάθισμα και γυρνάει και με κοιτάει με μια έκπληξη για την καταιγίδα. Το μαλλί της έχει προλάβει λίγο να βραχεί, τα ρούχα της έχουν γεμίσει πουά βροχής και γενικότερα την περιβάλλει μια γοητευτική υγρασία. Το άρωμα της γεμίζει το αμάξι μου και μια ευχάριστη νευρικότητα σφίγγει λίγο το στομάχι μου επειδή βρίσκεται τόσο κοντά μου. Βγάζει τη μάσκα της και για πρώτη φορά βλέπω τα χείλη της και όλο το πρόσωπο της. Κοιταζόμαστε και αμέσως σκάμε στα γέλια.

- Έλεος ρε φίλε τι καιρός είναι αυτός;
- Στέλλα μας τα χάλασε σήμερα ο καιρός. Κοίταζα καιρό όταν είδα ότι συννεφιαζει αλλά δεν έγραφε κάτι για βροχή.
- Και εγώ κοίταξα και ούτε εμένα μου έβγαλε κάτι, μιλάμε έχει τρελαθεί τελείως ο καιρός. Τι κάνουμε τώρα; Να κάτσουμε να περιμένουμε λίγο μήπως είναι μπόρα;
- Ναι μωρέ λογικά θα σταματήσει σύντομα. Το θέμα είναι ότι στο άλσος θα είναι τίγκα στη λάσπη μετά από τέτοια βροχή.
- Ωω ναι ρε συ δίκιο έχεις. Μουνί θα γίνουμε.

Εκείνη την ώρα έβαλα τα δυνατά μου για να μπορέσω να βρω το θάρρος να πω αυτό που έπρεπε να πω. Έχει τύχει τόσες φορές να φτάσω στην πηγή και να μην πιω νερό. Έχει τύχει τόσες φορές να αφήσω τέτοια πάσα να προσπεράσει χωρίς να αρπάξω την ευκαιρία και στο τέλος να σκυλομετανιώνω που δεν βρήκα την τόλμη να το κάνω. Αυτή τη φορά δε θα κωλώσω. Να πάνε να γαμηθούν και οι ευγένειες και οι τρόποι. Έπρεπε να το πω.

- Εγώ θα γίνω μουνί Στέλλα. Εσύ είσαι ήδη.

Γυρνάει και με κοιτάει με μια έκπληξη τύπου "ο κόσμος το έχει τούμπανο και εσύ κρυφό καμάρι" λες και δεν ήξερε ότι τη γουστάρω και με γουστάρει. Λες και υπήρχε περίπτωση Κυριακή απόγευμα δύο σχεδόν άγνωστοι που έχουν ανταλλάξει μόλις 2-3 κουβέντες να κανονίζουν να πηγαίνουν για περπάτημα μαζί σα να είναι φιλαράκια καιρό. Λες και οπότε στέλνεις 6 είναι γιατί είσαι καυλωμένος να πας να φροντίσεις το καρδιαγγειακό σου με έναν που γνώρισες 2 μέρες πριν.

Τα τζάμια έχουν θολώσει σαν τα γυαλιά του Τσιόδρα όταν φοράει μάσκα, και η θερμοκρασία μέσα στο αμάξι έχει ανέβει φουλ. Πλησιάζω λίγο πιο κοντά της με το ένα χέρι στο τιμόνι και γέρνω το κεφάλι μου προς το μέρος της.

- Ποιος το γαμάει το περπάτημα Άγγελε...μου λέει και πέφτει πάνω μου φιλώντας με παθιασμένα. Σαν κεντρί ρεύματος νιώθω ένα μίνι σπασμό σε όλο μου το σώμα από την καύλα που με διακατέχει και την έκπληξη. Το στόμα της είναι ζεστό και το φιλί της καυτό και υγρό. Γυρνάει το σώμα της στο πλάι και το χέρι μου αρπάζει την κωλάρα της πάνω από το κολάν. Κατεβάζει το φερμουάρ από το αντιανεμικό της γιατί έχει ανάψει σα να φοράει αυτές τις φόρμες αδυνατίσματος που δείχνει στο Τηλεάστι. Ανοίγει το πανοφόρι της και τα στητά βυζομπαλά της φαίνονται μέσα από το λευκό τοπάκι που φοράει, έτοιμα να εκραγούν, ελαφρώς ιδρωμενα στη χωρίστρα τους.

Το χέρι μου φεύγει από την κωλάρα της και αρπάζει το δεξί βυζί της. Τη φιλάω και χαϊδεύω τη βυζάρα της πάνω από το τοπ. Η ψωλή μου έχει ήδη αρχίσει να πονάει μέσα στο σορτσάκι από την καύλα. Θυμίζει εποχές γυμνασίου που την ώρα της γυμναστικής είχαμε σηκωμάρες όταν τα κορίτσια έπαιζαν βόλεϋ και βλέπαμε κωλαράκια να χωροπηδάνε γύρω από το φιλέ. Το χέρι της κατηφορίζει προς τον πουτσο μου και τον αρπάζει πάνω από το σορτσάκι θέλοντας να τον νιώσει πόσο σκληρός είναι. Σταματάει για λίγο μόνο και μόνο για να βγάλει το αντιανεμικό και μένει μόνο με το τοπ. Εγώ δεν αντέχω άλλο να κρατάω μέσα στο παντελόνι μου χειροβομβίδα και τον τραβάω έξω για να πάρει αέρα καθώς ήταν πολύ ασφυκτικά. Τα μάτια της γουρλώνουν με ευχαρίστηση, κατεβάζει τις τιράντες από το τοπάκι και πετάει έξω τις βυζάρες της σαν φρουι ζελέ που το χαστουκίζεις. Σκύβει πάνω του, πιάνει στη χούφτα της τα αρχίδια μου και αρχίζει να καταπίνει αργά την ψωλή μου μέσα στο υγρό στόμα της σα ζογκλέρ που καταπίνει φλεγόμενο σπαθί. Οι βυζάρες της απλώνονται πάνω στο λεβιέ ο οποίος σαν κολωνα τις χωρίζει ίσα ίσα για να τις κάνει ακόμα πιο καυλωτικες σαν θέαμα.
Αχόρταγα τρομπαρει με το στόμα της την ψωλή μου και νιώθω τη γλώσσα της να κάνει γλυψιματα στον πουτσοκεφαλο μου κάθε φορά που βγαίνει λίγο προς τα έξω για ανάσα. Η καύλα έχει χτυπήσει ταβάνι, εγώ την κρατάω από την κοτσίδα και μαζί της δίνω ρυθμό στο κολασμένο τσιμπούκι που μου κάνει. Τα σάλια της κατρακυλάνε προς τα αρχίδια μου και το καυλι μου έχει σχεδόν φτάσει στο λαρύγγι της.

- Όχι άλλο Στέλλα θα χύσω στο στόμα σου, πάμε πίσω να κάτσουμε θέλω να σου σκίσω το μουνι.

Περνάμε πάνω από τα μπροστά καθίσματα σα γατιά που προσπαθούν να χωρέσουν μέσα από καγκελόπορτα και πέφτουμε στα πίσω καθίσματα. Πάλι καλά έχω Panda. Τα μπροστά καθίσματα διπλώνουν εντελώς οριζόντια δίνοντας σου ακόμα περισσότερο χώρο, αρκετό ύψος ταβανιού και τα πίσω καθίσματα μπορούν να κινηθούν παίρνοντας χώρο από το πορτ μπαγκαζ ώστε να έχεις ακόμα περισσότερο απλά. Με έξυπνους κινητήρες πετρελαίου και υβριδικούς βενζίνης και τιμή που ξεκινάει από τα 12.600€ δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι περισσότερο από ένα αυτοκίνητο πόλης.

Κατεβάζω το κολάν της μαζί με το στριγκάκι που φορούσε μέχρι τα γόνατα και τη στήνω στα 4 με τα γόνατα στο κάθισμα και εκείνη να ακουμπάει το θολωμενο τζάμι. Ανοίγω με τα χέρια μου την κωλάρα της και αρχίζω να της κάνω ένα γλειφομούνι από πίσω γεμίζοντας τη μούρη μου με τα μουνουγρά της. Χοροπηδάει το σώμα της σπρώχνοντας το μουνι της πάνω στη γλώσσα μου σα να είναι πουτσα που θέλει να τη γαμήσει. Η υπέροχη φωνουλα της βγάζει βογγητα καύλας που μετατρέπονται σε μικρές κραυγές όταν χωρίς να το περιμένει όσο της γλείφω το μουνι χώνω ένα δάχτυλο μέσα στην κωλοτρυπιδα της. Τα ζουμιά της έχουν απλώσει παντού. Όπου ακουμπάω αφήνω μουνο-υγρά. Η πουτσα μου πάλλεται μαζί με το σφιγμό μου και έχει γίνει κάγκελο εδώ και ώρα. Την πιάνω από την κωλάρα και τη φέρνω να κάτσει πάνω στην πουτσα μου με την πλάτη της να ακουμπάει στο στήθος μου. Δεν βρίσκει καμιά αντίσταση. Το μουνι της είναι τόσο υγρό που απλά και μόνο με το βάρος της γλιστράει πάνω στο καυλί μου και τερματίζει μέχρι να βρουν τα μουνόχειλα της τα αρχίδια μου. Πιάνεται από τις 2 λαβές πάνω από τα παράθυρα, εγώ την κρατάω από τη μέση και αρχίζει να ανεβοκατεβαίνει πάνω στον πουτσο μου σα μαγεμένη ιέρεια σε τελετή θυσίας. Τα ζουμιά της τρέχουν ανάμεσα από τα μπούτια της καυτά, το δέρμα της καίει και οι βυζάρες τις όπως χωροπηδάνε τις βλέπω από τον μπροστινό κεντρικό καθρέφτη. Ασταμάτητα και όλο και πιο γρήγορα με δύναμη σκάει σαν κύμα που χτυπάει τα βράχια πάνω στην ψωλή μου και ο ήχος της κωλαρας της και του ζουμερου μουνιού της γεμίζει όλο το αυτοκίνητο με καύλα. Η κοτσίδα της με χαϊδεύει στο πρόσωπο σαν χαίτη αλόγου και το άρωμα τους με μεθά όλο και περισσότερο. Φέρνω τα χέρια μου μπροστά από το κορμί της και όπως χοροπηδάει χουφτώνω τις βυζάρες της τσιμπώντας τις ρογες τις που έχουν γίνει σκληρές σα γόμα από μολύβι.

Έχουμε ιδρώσει και οι 2 σα να καθόμασταν έξω στη βροχή, τα ρούχα μας έχουν μουσκέψει από υγρά, ιδρώτα και υδρατμούς και κολλάνε πάνω μας όπου μας ακουμπάνε. Μετά από μερικά λεπτά τα βογγητα της γίνονται όλο και περισσότερα, τα χέρια της σφίγγουν δυνατά τα χερούλια λες και θέλει να τα σπάσει και νιώθω τη μουνάρα της να σφίγγεται γύρω από τον πουτσο μου σαν σαρκοβόρο φυτό που κουλουριάζει μέσα του το θύμα. Αρχίζει και χύνει δυνατά με αναστεναγμούς ανακούφισης και σπασμούς ηδονής που κατακλύζουν όλο της το σώμα. Τα μουνο-υγρά της πλημμυρίζουν τον τόπο και τα αρχίδια μου έχουν μουσκέψει τόσο από τα χυσια της που έχουν λερώσει και το κάθισμα από κάτω. Επιβραδύνει μέχρι που σταματάει εντελώς και ξεκαβαλαει από τον πουτσο μου ο οποίος είναι λουσμενος από τα χυσια της αλλά στέκεται αγέρωχος σαν τον Γκάνταλφ μες το χιόνι. Κάθεται δίπλα μου σαν γατούλα στα γόνατα, τουρλωνει τα κωλομερια της τα οποία πιάνω με το ένα μου χέρι χαϊδεύοντας την κωλοτρυπιδα της και αρχίζει να με πιπωνει ξανά. Τρομπαρει με το χέρι της τον πουτσο μου όσο αχόρταγα τον καταπίνει και τα αρχίδια μου τραμπαλιζονται στο βίαιο πάνω κάτω του χεριού της. Βυθίζω ξανά ένα δάχτυλο μέσα στην κωλοτρυπιδα της σαν θερμόμετρο ίσα ίσα για να νιώσω την κάψα του κορμιού της. Δεν κράτησε για πολύ...μερικά δευτερόλεπτα αργότερα νιώθω το χύσι έτοιμο να πεταχτεί μέσα στο στόμα της. Εκείνη αντιλαμβάνεται από το πως κουνιέμαι και πως αναπνέω ότι είμαι έτοιμος να χύσω αλλά δεν κουνιέται ρούπι. Κρατάω την τελευταία μου ανάσα βαθιά και καθώς δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο σκάει μέσα στο στόμα της μια καυτή εκρηξη από χύσι. Όσο ανεβοκατεβάζει το στόμα της πάνω στην πουτσα μου, χυσια τρέχουν από το τα χείλη της μέχρι που βγάζει τη γλώσσα της χυμένη και γλείφει τον βρεγμένο μου πουτσοκεφαλο. Μαλακά και αργά συνεχίζει να μου παίζει την πουτσα μέχρι να βγει και η τελευταία σταγόνα. Ξαπλώνει το κεφάλι της πάνω στα γόνατα μου και χαϊδεύει τα αρχίδια μου μέχρι σιγά σιγά να ξεφουσκώσει η πουτσα μου και να λυγίσει πάνω στο πρόσωπο της.

Δεν υπάρχει ωραιότερο θέαμα από μια γυναίκα που λατρεύει την πουτσα. Υπάρχουν πολλές που λατρεύουν τις σχέσεις, την οικογένεια, τις ευτυχισμένες στιγμές, το ρομαντισμό, το καλό σεξ, αλλά σα τη γυναίκα που λατρεύει την πουτσα σαν όργανο απόλαυσης και ηδονής, σα γεωμετρικό σχήμα, σαν υφή, σαν κάτι που τρώγεται με τα μάτια και με το στόμα και με την ψυχή...είναι λίγες.

Μετά από κάμποση ώρα σταμάτησε και η βροχή. Πέρασε η Κυριακή. Και μαζί με αυτήν, πέρασαν και άλλες πολλές Κυριακές με μήνυμα στο 6 και άγριο γαμησι. Ποτέ ξανά όμως στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ. Ακόμα και όταν μετά από μήνες σταματήσαμε να βρισκόμαστε γιατί τελικά μετακόμισε κοντά με τους γονείς της και γιαγιοπαππούδες των παιδιών σε άλλη πόλη, κάθε Παρασκευή, εκεί στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ, παρκάρω στο ίδιο σημείο και με ένα χαμόγελο και μια ανάμνηση κάνω εικόνα τη μουνάρα 40αρα της καραντίνας.

Δημοσιεύθηκε πριν από 4 μήνες

Copyright protected OW ref: SSD-662

---

likes (158) dislikes (204)